Bitwa jest nieunikniona – to naturalne prawo. Mieszkańcy wioski zostaną pochowani, a obcy zjedzeni. Taki zwyczaj. Pozostali napastnicy – mężczyźni uciekną do lasu i już nigdy tu nie wrócą. Kobiety i dzieci poległych dostaną się tym, którzy pozbawili życia wroga. Żony uciekinierów rozdzieli wódz. Autochton poklepał mnie po plecach. Jestem dobrym myśliwym i silnym, sprawnym wojownikiem. Po jutrzejszej bitwie, być może będę miał kilka żon i gromadkę dzieci. Inni będę mi zazdrościć. Zdałem sobie sprawę z faktu, że mamy XXI wiek… i nic z tego nie wynika.
Prace ręczne i króliki
Ebonit, tuż przed końcem roku szkolnego wyskoczył z nowym pomysłem na prace ręczne. Zupełnie jak przysłowiowy filip z konopi. Dziewczyny szyły, wyszywały, a nawet cerowały skarpety – musiały zdobyć takie z dziurą, a w ówczesnych czasach rodzącego się nylonu, wcale nie było to łatwe. Część męska klasy miała zajęcia w pracowni, gdzie Ebonit podzielił nas na cztery czteroosobowe grupy i zaprosił do udziału w rywalizacji. Każda z grup, na kolejnych pracach ręcznych miała zbudować klatkę dla królików. Owe puchate zwierzątka rozmnożyły się (jak to króliki mają w zwyczaju) u ojca naszego nauczyciela. On zaś, aby zapobiec klęsce żywiołowej i pożarciu przez te żarłoczne bestie całej marchewki z ogródka, zobowiązał się że „gdzieś” je umieści.
Ucieczka męża Ludomiry (Syreną 103)
W drugi czwartek wakacji około godziny 11 rano zobaczyliśmy chmurę niebieskawego dymu, który dość szczelnie wypełnił ulicę Szkolną. Syrena 103 ruszyła z miejsca, z każą sekundą nabierając coraz większej prędkości i generując przy tym wciąż nowe kłęby spalin. Doszliśmy do słusznego zresztą wniosku, że nową kobietę łatwo zgarnie, nawet z ulicy, bowiem stary model polskiego samochodu miał drzwi zamocowane na środkowym słupku, otwierane na zewnątrz. Wystarczy je otworzyć i nowa kobieta znajdzie się na miejscu pasażera. Drzwi pojazdu były jednak szczelnie zamknięte. Gdyby uciekinier dążył do kolejnej konfrontacji z płcią piękną, nasuwało się pytania, czego w pierwszym związku nie pojął?
Rozdział 31. Epidemia w tubylczej wiosce – pojedynek
Wódz i szaman w jednej osobie leżał martwy w wysokiej trawie. Na jego ciele nie znalazłem nawet draśnięcia. Czyżby zmarł z przyczyn naturalnych? Dopiero po dłuższej chwili dostrzegłem czarną pumę. Zwierzę siedziało podparte przednimi łapami, które znajdowały się na martwej antylopie. W klatce piersiowej roślinożercy tkwiła włócznia. Grot broni musiał dotrzeć do serca ofiary, w ten sposób pozbawiając jej życia. Wyobraziłem sobie jak staruszek – autochton, resztkami sił miota drzewcem zakończonym ostrym, metalowym końcem. To jego ostatnie polowanie.
Praca w gospodarstwie, sianokosy i zsiadłe mleko
O siódmej rano, wraz z Wiesiem zgłosiliśmy się do pracy w gospodarstwie. Pan Kazik nazwany przeze mnie chłopem, tak naprawdę był postępowym rolnikiem. Bardzo inteligentnym facetem. Szkoda, że nie był nauczycielem. W szkole można by wprowadzić przedmiot o nazwie ŻYCIE i nasz gospodarz z pewnością stałby się ulubieńcem uczniów. Poszliśmy na łąkę grabić siano… Gdyby mój kolega nie bał się gęsi, to cała historia mogłaby potoczyć się inaczej…. Na dodatek, prześladująca mnie pani Ludomira…
Rozdział 29. Epidemia w tubylczej wiosce – rozprzestrzenienie
Przewidywania Karola, które spełniły się co do joty wprawiły mnie w przerażenie. Nie licząc wodza i szamana w jednej osobie, zachorowali wszyscy pozostali autochtoni.
Szaman położył przed nami naręcze roślin, z których polecił przygotować wywar z którego zamierzał sporządzić lekarstwo.
Osioł zaczął się ze mnie śmiać. Z moich obaw, z leku, który w końcu miał uzasadnienie. Czego się boję? Jestem przerażony, że tubylcy mogą umrzeć i przez kolejne dni będziemy bawić się w grabarzy. Jeśli przeżyją młode kobiety, co przewidział Karol, będę zmuszony wypełnić swój obowiązek i założyć harem, aby wymieszać geny.
Rozdział 28. Epidemia w tubylczej wiosce
Dalsze rozważanie przeprowadzone w oparciu o statystykę populacji, dało dwa różne rezultaty. Pierwszy, że przeżyje około 50% tubylców, drugi, że tylko 10 – 15 osób. Będzie to zależeć od zjadliwości wirusa. W drugim przypadku plemię nie przetrwa. Będzie zbyt dużo kojarzeń bliźniaczych, co w kolejnych kilku pokoleniach spowoduje pojawienie się ekspresji genów letalnych. Żadne z ułomnych dzieci nie przeżyje okresu niemowlęctwa.Kiedy tylko epidemia minie, muszę się uwinąć i dać życie jak największej liczbie dzieci. Mężczyźni rekonwalescenci będą do niczego przez kolejne tygodnie. Kobiety dojdą do siebie szybciej. Wówczas będzie czas czynności prowadzących do prokreacji. Moje zadanie to jedno pokolenie. Później pozostali autochtoni mogą włączyć się do akcji.
Rozdział 27. Niespójność myśli i polowanie na małpę
Teraz należy mi się szacunek, możliwość wybudowania oddzielnej chaty i Natalia. Dość dużo nagród, ale i obowiązków niemało. Autochtoni nie znają Ewy i Adama, którzy zwiedzeni przez węża zjedli owoc z drzewa poznania dobra i zła. Nie muszą niczego rozważać. Na pewno nie muszą zastanawiać się nad nienormalnością życia w cywilizacji. Nie są fałszywi, bo nie muszą nie są zawistni, nie kradną nie zdradzają, a kiedy się sprzeczają, robią to ekspresyjnie i naturalnie, bez teatralności. Nie obchodzi ich zdanie współplemieńców, bo nie są tematem do rozmów. Nie dążą do władzy, do podporządkowania sobie innych.
Rozdział 26. Manipulacja, czyli o pewnym cukierkożercu i pechowcu, który ukradł prezerwatywy
Po przyjacielsku poklepał mnie po plecach. Tu, gdzie się znaleźliśmy, w środku Amazonii obowiązują prawa zwyczajowe. Nie ma cukierków, ani kondomów, ale istnieje tu moralność, choć dla przybyszy z tak zwanej cywilizacji wydaje się ona być dziwna. W trudnym, pełnym niebezpieczeństw środowisku nie może się nic zmarnować. Skoro ja zostałem uznany za pełnowartościowego samca, to powinienem znaleźć sobie partnerkę. Jeśli Natalia mi się nie podoba, może być któraś w wolnych autochtonek…